رمان وجدان زنو نوشته‌ی ایتالو اسووو و ترجمه‌ی مرتضی کلانتریان در روزهای آخر تابستان ۹۷ منتشر شد...

«وجدان زنو» بعد از اولین چاپش در انتشارات آگاه و در سال ۱۳۶۳، توسط نشر بان مجوز انتشار گرفت و منتشر شد. اسووو این کتاب را تحت تاثیر اندیشه‌های شوپنهاور نوشته است که معتقد است اگر به کل هستی بشری بنگریم جز تراژدی چیزی در آن نخواهیم یافت، در حالی که اگر به جزئیات آن توجه کنیم طنز و کمدی را جلوه‌گر می‌یابیم. در این کتاب نیز همین دو جنبه‌ی زندگی انسان به نحو استادانه‌ای ترسیم شده است. در وجدان زنو انديشه‌ی مرگ دست از گريبان زنو برنمى‌دارد و او بر اين عقيده است كه زندگى مبارزه‌ی بيهوده‌اى است كه در آن سرانجام برد ما مرگ خواهد بود. سخن کوتاه؛ وقتی‌كه از ادبيات جديد اروپا صحبت مى‌كنيم و بلافاصله به ياد جويس، پىير آندلو، كافكا، پروست، لارنس، ژيد و توماس‌مان می‌افتيم، نبايد فراموش كنيم كه ايتالو اسووو چه از جهت اصالت سبك و چه از جهت غناى ادبى از زمره‌ی اين پيشگامان ادبيات نوين اروپا است. و اين سخن آندره تريو را درباره‌ی وجدان زنو از ياد نبريم : «يك شاهكار عظيم و باور نكردنى... در طول يك قرن احتمال دارد فقط پنج يا شش اثر به اين غنا و عظمت خلق شود.» ايتالو اسوِوو (Italo Svevo) در سال ۱۸۶۱ در تريست ایتالیا متولد مى‌شود و در سپتامبر ۱۹۲۸ در تصادف اتومبيل از دنيا مى‌رود. سهامدار يكى از بزرگترين شركتهاى صنعتى ايتاليا بودن سبب مى‌شود كه تمام وقتش را صرف اداره‌ی امور اين شركت كند. فراغت از كار تجارى گهگاهى به او امكان مى‌دهد كه به نويسندگى بپردازد. در ظرف سى سال كار نويسندگى، سه رمان منتشر مى‌كند: یک زندگی (Una Vita, 1892)، سالخوردگی (Senilità, 1898) و بعد از يك سكوت بسيار طولانى (۲۵ سال تمام)، كه بى‌شك ناشى از عدم موفقيت اين دو رمان بود، وجدان زنو (La cosienza di Zeno,1923). اين‌بار اقبال رو مى‌آورد و كتاب شهرت جهانى پيدا مى‌كند و نويسندگانى چون جيمز جويس، والرى لاربو، بنژامين كرميو و ديگران به تفصيل از آن تجليل مى‌كنند.