این مجموعه‌ متن‌ها که بعضی‌ از آن‌‌‌ها برای اولین‌بار این‌‌جا منتشر شده‌اند، و برخی دیگر قبلاً جای دیگری به چاپ رسیده‌اند، پیرامون مسائل خاصی ترتیب‌ یافته‌اند. مسئله‌ی نوشتن: نویسنده، به‌قول پروست، زبانی جدید در زبان ابداع می‌کند که به‌نوعی یک زبان بیگانه است. او توانایی‌های دستوری یا نحوی جدیدی را آشکار می‌سازد. او زبان را از شیارهای مرسومش بیرون می‌آورد و آن‌‌‌ را هذیانی می‌کند. با این‌حال مسئله‌ی نوشتن از مسئله‌ی دیدن و شنیدن نیز جدایی‌ناپذیر است: در واقع، وقتی زبانی دیگر در زبان آفریده می‌شود، تمام زبان به حدی «غیر‌نحوی»، «غیر‌دستوری» میل می‌کند، یا با خارجِ خودش ارتباط می‌گیرد.

این حد خارج از زبان نیست، بلكه خارجِ زبان است: این حد از دیده‌ها و شنیده‌‌هایی غیرزبانی تشکیل شده است كه فقط زبان آن‌‌‌ها را ممکن می‌سازد. همچنین یک نقاشی یا یک موسیقی وجود دارد که سرشت‌نمای نوشتار است، مثل اثرات رنگ‌ها و طنین‌‌‌هایی که بر واژه‌ها فائق می‌آیند. از خلال واژه‌ها، از میان واژه‌هاست که می‌توانیم ببینیم و بشنویم. بکت از «مته‌کردن سوراخ‌ها» در زبان حرف می‌زد، تا «چیزی که آن پشت پنهان شده» دیده و شنیده شود. درباره‌ی هر نویسنده‌ای می‌توان گفت: او بیننده است، او شنونده است، «بد دیده‌شده بد گفته‌شده»، او رنگرز است، یک خنیاگر. ( از متن کتاب )