تمامِ مقالات حاضر در این کتاب دست‌کم در یک نکته مشترک‌اند: نمی‌توان به تئاتر اندیشید جز با کلنجار رفتن با مفهومِ تئاتریّت؛ یعنی با تعیین حدودوثغور وجه‌تئاتریِ پدیده‌ها. بنابراین جز مقاله‌ی نخست که درصدد است خودِ وجه‌تئاتری یا تئاتریکالیته (theatricality) را به مثابۀ یک ابزار مفهومی تبیین کند، مابقی، پیرامونِ یک پدیدۀ تئاتریِ مشخص سخن می‌گویند، اما از وجه تئاتربودگیِ آن؛ از این که تئاتربودگیِ آن چه شکلی دارد و این شکل از تئاتربودگی واجد چه مازادهایی است. رویکردِ مقاله‌ها نه کاربرد قالبیِ نظریه‌ها در قرائت یک اجرا (مثلِ موارد آکادمیک) بلکه گفتگوی ایده‌های نظری با یک اجرا است، یا حتا طرح مفاهیم نظری به میانجی نمایش‌هایی موردی. به عبارت دیگر این پرسش که چگونه با تئاتر می‌شود به وضعیت وجودی و امروز اندیشید. مقالات در اینجا به نسبت همیشگیِ بین تئاتر و سیاست وفادار مانده‌اند، و در شقّ تئاترِ این رابطه آثار صحنه‌ای و اجراها هستند که بیشتر در الویت اند و نه متونِ نمایشیِ مکتوب.